Loslaten opent deuren die anders gesloten zouden blijven onder het gewicht van alles wat we in ons meedragen. Het vraagt niet alleen moed, maar ook bereidheid om te kijken naar wat die deuren eigenlijk op slot houdt.
Tijdens een sessie vroeg ik eens aan een cliënt van mij om zich voor te stellen dat de gedachte "ik ben niet goed genoeg" volledig zou verdwijnen.
"Wat voel je?" vroeg ik haar.
Verbaasd keek ze me aan.
"Ik weet niet wie ik dan ben," antwoordde ze.
Ze realiseerde zich dat ze haar hele leven had geleefd vanuit de behoefte om aan andermans verwachtingen te voldoen. Toen de gedachte "ik ben niet genoeg" wegviel, viel daarmee ook de identiteit weg die ze jarenlang had opgebouwd.
Omdat we ons vastklampen aan wat we kennen – zelfs als het pijn doet of ons belemmert. Loslaten betekent dat wat ons ooit zo bezig hield, zijn betekenis verliest. Het betekent wortel schieten in een nieuwe realiteit. Herboren worden. Iets anders worden dan we tot nu toe waren.
Maar vaak is datgene wat ons vastzet – een gedachte, emotie of situatie – slechts het topje van de ijsberg. Het is een signaal dat er dieper vanbinnen iets ligt dat nog gezien wil worden: een oude wond, een onbewust conflict, een onvervulde behoefte. Juist daarom is loslaten soms zo lastig – omdat het ons uitnodigt om te voelen wat we liever vermijden.
A. had al talloze keren geprobeerd te stoppen met roken. Maar elke keer viel ze weer terug in haar oude patroon.
Tijdens een sessie psychokinesiologie ontdekten we iets onverwachts: de sigaret was voor haar geen gewoonte, maar een soort stille vriend. Iets dat haar troost bood in moeilijke momenten – iets wat ze als kind had gemist.
Toen A. deze waarheid voelde en haar diepgewortelde behoefte onder woorden bracht, verdween de drang om te roken vanzelf. De sigaret... liet haar los.
Psychokinesiologie helpt je om verder te kijken dan het oppervlakkige probleem. Het maakt contact mogelijk met onbewuste overtuigingen, opgeslagen emoties en vergeten behoeften. En juist door die te herkennen en te doorvoelen, kunnen we ze eindelijk loslaten.
Liefs, Monika